Thomas Köner begon zijn muzikale activiteiten in ongewoonlijke ruimten. Zo realiseerde hij, ten dele met in werking gestelde techniek, klanken in een parkeergarage, construeerde klankstructuren voor het planetarium Bochum en concerteerde in zowel fabriekshallen als op plekken in de vrije natuur. Köner beëindigde deze bezigheden omdat ze hem te sterk aan de oppervlakte dwongen; ze leken hem te vluchtig. In 1989 produceerde hij de CD “Nunatak Gongamur (Barooni).

Köner heeft een voorliefde voor metalen (heldere) klanken. Tijdens zijn muziekstudie begon hij te werken met gongs. De ruimte vullende, akoestische gongklank en de met contactmicrofonen onttrokken afleidingen die hij live–electronisch vervormt en via een P.A.systeem versterkt, vormen de basis voor zijn muziek.

Köner, die iedere vorm van ritme en melodie een gezellig kwaal noemt, stelt bij zijn concerten de pure klankervaring op de voorgrond. Dit heeft echter met gekraak en lawaai niets van doen. Hij lijkt veel meer een vorm van koude stilte te bezweren. Een koude stilte in welke rust en statiek tot een verontrustend leven in de traagheid van metalen weekheid ontwaakt lijken, en die aan de andere kant ligt van alle ontspanning. Een toestand die misschien buiten zijn muziek helemaal niet (be–)leefbaar is.