(Belgium, 1997, video, 6:00)

Menig filmmaker is in de loop der aren bezweken aan de overmoed om opnieuw gestalte te geven aan Antoniaanse vervreemding. Zo niet Marie-Laure Cazin, die zich terdege bewust moet zijn geweest van het heikele van zo’n onderneming en zich daarom beperkt heeft tot een remake van een acrobatisch nachtclubnummer uit ‘La Notte’. Haar beeldkader functioneert als de spreekwoordelijke schuifdeuren en de prestatie van haar slangemens kan het daglicht ternauwernood verdragen. Maar juist in deze weloverwogen onhandigheid schuilt een wellustige aanstekelijkheid.