(Finland, 1997,35 mm, 9:26)

Als je vader nooit huilt, omdat hii sowieso nooit ets doet, dan is het wel even schrikken om hem in kleren te zien die dooweekt zin door het onophoudelijk vergieten van tranen. En al dat verdriet is vanwege opa die zich verstopte in een schaduw en daar vond waarnaar hij op zoek was: de dood. Maar wie nu wie is en hoe oud, kan ook de kaatsende dochter niet vertellen. Zo linear als het menselijk leven lijkt te verlopen, zo springerig gaat het er aan toe in ‘Tänään’. Wel wordt duidelijk dat het in de fase tussen jeugd en ouderdom maar behelpen is. En nog iets: Finse triestheid oogt niet grauw, maar juist veelkleurig.