Cheap Blonde Janet Merewether (Australia, 1998, 16mm, 5:oo)
Twaalf woorden – A famous filmmaker said “Cinema is the history of men filming women” – worden in steeds wisselende volgorde uitgesproken om de betekenis van de oorspronkelijke stelling te ondergraven. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat het beeld van een blonde vrouw, gezeten voor een waterval, een kunstmatig beeld is, een elektronische constructie. Door in zowel taal als beeld betekenislagen uiteen te rafelen en te hergroeperen, toont Cheap Blonde aan dat Waarheid in de film niet bestaat. Het werk is tevens een commentaar op het gebruik van sensuele afbeeldingen van vrouwen ter bevordering van de verkoop van audiovisuele apparatuur door mannen; Merewether schoot het beeld van de blonde vrouw op een dergelijke beurs.

Sugar Dad Anders Thoren (Sweden, 1998, video, 3:35)
Door de juxtapositie van heterogeen beeldmateriaal ontstaat een fictieve dialoog tussen een man en een vrouw. Onheil roert zich onder het oppervlak.

The Morphology of Desire Robert Arnold (USA, 1998, 16 mm, 5:45)
Arnold onderzoekt hoe in de massacultuur sekse en verlangen worden voorgesteld. Hij maakt hierbij gebruik van ‘morphing’, een digitale techniek om statische beelden in een vloeiende beweging op elkaar aan te laten sluiten. Een dergelijke animatie van de illustraties op de kaften van stuiverromannetjes brengt bepaalde vaste patronen aan het licht, die heel wat vragen oproepen. Waarom bijvoorbeeld staat de man bijna altijd achter de vrouw? En waarom zoenen of omhelzen zij elkaar nooit daadwerkelijk?

One Pussy Show Anja Czioska (Germany, 1998, 16 mm, 6:oo)
Deze film is een versnelde registratie van de performance ‘Changing Clothes’. Een naakte vrouw leegt een aantal zakken met kleren in een kring om zich heen. Het betreft haar garderobe uit de periode 1988-1998: een afspiegeling van de recente modegeschiedenis. Ze trekt het een na het ander aan, steeds van een ander stapeltje. Over de radio klinken oude hits. De vrouw danst en beweegt overeenkomstig het soort kleding dat ze draagt. Tot de camera gericht, als voor een Spiegel, zet ze nu eens een verleidelijke, dan weer een agressieve vrouw neer.

Self Defense Lydia Moyer (USA, 1998, video, 3:52)
In de traditie van de sterke vrouwen in de ‘film noir’, hanteert onze heldin haar pistool in beelden met een sterk zwart­wit contrast. Doordat het beeld gespiegeld is, is het pistool op haarzelf gericht. Ze is zowel redder als slachtoffer, het wapen bedreigt en verdedigt haar.

Trim Cecilia Lundqvist (Sweden, 1997, video, 3:53)
De figuurtjes die Lundqvist op de computer tekent en animeert zijn grappig en onschuldig, zo lijkt het. Maar wan­eer een meisje zich over een straathond ontfermt, blijkt zoiets algemeen menselijks als empathie bij haar te ont­breken. Ze raadpleegt een boek en knipt de hond dan doodgemoedereerd zijn staart at, alsof ze van Mars komt. Onder een steriel oppervlak roeren zich feministische en Freudiaanse connotaties.

Wormcharmer Roz Mortimer (GB, 1998, 16 mm, 9:oo)
Een chique dame is de hoofdpersoon in deze erotische en tegelijk verontrustende film. Niet a Ileen wint zij de kam­pioenschappen regenworm-vangen, ook heeft ze een obsessie voor de beestjes die grenst aan vereenzelviging. Haar kapitale villa is bij nader inzien dan ook niet zo smetteloos; terwijl de pieren claustrofobie ontwikkelen in een poppenhuis, graaft de dame een tunnel in de tot het plafond met aarde gevulde hal. Waneer de voice-over na talrijke andere wetenswaardigheden over wormen is aanbeland bij de wijze waarop zij zich voortplanten, laat de dame zelfs die niet onbeproefd. Maar niet nadat ze zich er een heeft laten smaken; de consumptie van wormen zou name­lijk de libido verhogen.

The Amateurist Miranda July (USA, 1998, video, 14:oo)
Al vele jaren observeert een ‘professional’ een ‘amateur’ middels videobewaking. Getallen, knoppen en zorgvuldig taalgebruik ma ken een zekere communicatie tussen de twee vrouwen mogelijk. Met overtuiging en humor speelt July beide partijen in deze absurde en beklemmende situatie.

We Hate You Little Boy Janene Higgins (USA, 1998, video, 3:45)
Higgins baseerde haar video op een tekst die kunstenaar John Duncan, als onderdeel van een installatie, met krijt op de muur schreef. Het is de gedachtenstroom van een man die in zijn jeugd Is misbruikt. Onbewust is dit zijn voorstel­ling van hoe de wereld (vrouwen in het bijzonder) over hem denkt. In de video verschijnt dit verbale gif in zwarte bal­ken, over close-ups van een aandoenlijk ventje heen. Schaterlach en afschuw strijden om voorrang bij het zien van zijn beteuterde gezicht boven een zin als “We always knew you’d be ungrateful, you tit-sucking zombie!’

The Cock Fight Lisa DiLillo (USA, 1998, video, 3:15)
DiLillo schotelt de kijker een orgie van geweld, kleur en snelheid voor, met de bedoeling de aantrekkingskracht van het soort spektakel aan de kaak te stellen, dat buitensporig vertoon van man­nelijkheid en opschepperij huldigt, het belang van winnen overdrijft en voorbijgaat aan de conse­quenties van het eigen gewelddadige karakter.