Matthias Müller

Matthias Müller werkt als film-, video- en fotokunstenaar in Keulen en Bielefeld. Zijn werken laten zich lezen als een ongeschreven geschiedenis van de experimentele cinema in Duitsland, een geschiedenis die met vertoningen van super-8 films begint en met internationale tentoonstellingen nog lang niet is afgelopen, want Müllers weg loopt niet lineair. Zijn kronkelende paden voeren naar een opvatting van de audiovisuele kunst waarbij de cinema als belangrijkste referent fungeert. De cinema vormt voor hem een oerervaring waar hij steeds weer naar terugkeert. Matthias Müller bracht zijn kindertijd door in het west Duitsland van de jaren zestig. In 1985 richtte hij, samen met Christiane Heuwinkel en zes andere filmmakers in Bielefeld het super-8 filmcollectief Alte Kinder op, waarbij ze, aldus een dagblad, “ hun sociale huurwoningen tot filmstudio’s bombardeerden.” In die tijd begon ook de nauwe samenwerking met de componist Dirk Schaefer, die als pendant van de super-8 camera een kleine speelgoedsampler hanteerde. In de jaren negentig werkte Müller vooral op het 16mm-formaat. Het collectief onderbewustzijn, filmische conventies, onze beeldcultuur en zijn eigen persoonlijke herinneringen werden behandeld in prachtige korte films. Sinds de Phoenix Tapes uit 1999 werkte Müller steeds weer met Christoph Girardet aan gemeenschappelijke projecten, nu ondersteund door digitale technieken. Dit Hitchcockwerk betekende Müllers doorbraak in de kunstwereld. Müllers films, video-installaties en fotowerken zijn gepresenteerd in belangrijke musea en festivals over heel de wereld. Sinds 2003 geeft Matthias Müller aan de hogeschool voor de mediakunst in Keulen ook les in experimentele.