VICTOR ALIMPIEV
Victor Alimpiev is zonder twijfel een van de meest veel belovende Russische kunstenaars van dit moment. Zijn werk is lastig in woorden te vatten omdat Alimpiev als geen ander beeld en geluid inzet om datgene te vangen dat zich niet in andere media laat vatten. De gevoelens die zijn werk oproepen zijn even sterk als onduidbaar. ‘Betovering’, ‘vervreemding’ en ‘verrukking’, de termen
zijn adequaat en tegelijkertijd ontoereikend om de essentie van het werk van Alimpiev te beschrijven.
Het sculpturale karakter van de menselijke figuur is een terugkerend element in het werk van Alimpiev. Zoals een schilder zijn verf op het doek smijt, gaat Alimpiev met zijn acteurs om. Hij lijkt hierbij sterk geïnspireerd door de biomechanische trainingsmethodes die de Russische acteur en theaterregisseur Vsevolod Meyerhold in de eerste helft van de vorige eeuw ontwikkelde. Alimpiev orkestreert zijn acteurs, hij laat ze rituele handelingen uitvoeren en collectief bewegen in theatrale settings. Het resultaat doet enerzijds denken aan het werk van Aernout Mik alhoewel Alimpiev door cameravoering en beeldbewerking
een surrealistische sfeer weet te scheppen die hem weer dicht bij Matthew Barney brengt. Alimpievs werkmethode valt nog het beste te omschrijven als die van de ‘lyrische suggestiviteit’. De manier waarop hij muziek inzet in zijn werk en de manier waarop hij met zijn beelden kadert en monteert maken een sterk intuïtieve indruk. Waar documentaire tendensen de boventoon lijken te
voeren in de hedendaagse beeldende kunst kiest Alimpiev nadrukkelijk voor kunstmatigheid. Alimpiev biedt een blik op een wereld die zich bevindt boven de onze. Voor de duur van zijn werk zijn we deelgenoot van een intens moment van buitengewone schoonheid. Subliem in de waarste zin van het woord.
Sweet Nightingale (Russia, 2005, single projection and three monitors, 6:00 min, loop)
Summer Lightnings (Russia, 2004, single projection, 3:00 min, loop)