Het schenken van aandacht is een van de grote uitdagingen die technologie vormt voor intimiteit en liefde. Met de eindeloze stroom informatie en de constante communicatie en updates, zijn we vaak niet aanwezig in het hier en nu. Een korte aandachtsboog en tekort aan aandacht zijn allebei aandoeningen van het digitale tijdperk. Maar aanwezig zijn is een voorwaarde voor liefde. Grenzen accepteren is een andere. Beide staan onder druk van de moderne technologie. Het werk van Hannah Toticki draait om de verhouding tussen sociale relaties, politieke economie en technologische ontwikkelingen. De werken in de tentoonstelling, waarvan sommige nieuw zijn en in opdracht gemaakt, hebben de vorm van kledingstukken, accessoires en meubels, en verwijzen allemaal naar de relatie tussen technologie en lichaam. Hun gebruik is ambigu – ze zijn ontworpen om ons te helpen focussen, maar zijn tegelijkertijd beperkend, misschien zelfs een beetje claustrofobisch. Deze ambiguïteit is een metafoor voor het tweeslachtige karakter van de eindeloze mogelijkheden van de moderne digitale technologie: enerzijds zijn ze nuttig en faciliteren ze communicatie, anderzijds werken ze beperkend en vervreemdend. Technologie bevrijdt ons, maar is tegelijkertijd een uitdaging voor echt en intiem menselijk contact.

Framing Presence is een sculpturaal meubelstuk voor twee zittende lichamen, die met het gezicht naar elkaar toe zitten. Het werk is een antwoord op een tijd waarin ‘dingen’ niet noodzakelijkerwijs voor onze neus gebeuren, maar ergens anders in de tijd en ruimte. In Framing Presence worden de zittende lichamen gescheiden door het meubel, maar tegelijkertijd helpt het kader – dat het kader rond hoofd en schouders nabootst, iets wat we zo goed kennen van online ontmoetingen – ons om te focussen en onze aandacht te richten, en onderstreept daarmee het hier en nu van de ontmoeting.

Te zien in het Centraal Museum.